วัลลาเป็นนักวิพากษ์วิจารณ์ที่เฉียบแหลม และมีความรู้เกี่ยวกับ Classical Latin Style ซึ่งถูกนำไปใช้ในงานเขียนของเขาที่ถูกเขียนขึ้นในปี ค.ศ. 1439 คือ De falso credita et ementita Constantini donatione declamatio ในสมัยของสันตะปาปา Eugene IV (ค.ศ. 1383-1447) วัลลาได้ทำงานให้กับ Alfonso of Aragon ซึ่งขณะนั้นทรงมีปัญหาพิพาทอยู่กับสันตะปาปา วัลลาได้วิพากษ์วิจารณ์เอกสารที่สันตะปาปาทรงใช้เป็นหลักฐานในการอ้างว่าในคริสต์ศตวรรษที่ 4 จักรพรรดิคอนสแตนตินทรงมอบที่ดินให้กับศาสนจักร วัลลาอาศัยการวิเคราะห์ทาง[[ประวัติศาสตร์ลล และภาษาศาสตร์ เช่น เขาระบุว่าการพบคำว่า “fief” ในเอกสารดังกล่าวเป็นการแสดงให้เห็นว่าเอกสารดังการน่าจะถูกสร้างขึ้นในสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 8บทความของวัลลานี้ถูกตีพิมพ์ใน ค.ศ. 1440 เขาได้พิสูจน์ให้เห็นว่าบทความ “Constitutum Constantini” ไม่ได้เขียนขึ้นในสมัยอาณาจักรโรมัน ซึ่งที่จริงแล้ววัลลาไม่ได้ต้องการที่จะโจมตีศาสนา แต่การกระทำของเขาก็ยังผลให้คนที่กำลังเสื่อมศรัทธากับศาสนจักรยิ่งรู้สึกคลางแคลงใจมากขึ้น

วิธีการทางประวัติศาสตร์ของวัลลานับว่ามี8วามก้าวหน้าและทันสมัยในมาตรฐานและวิธีการศึกษาในสมัยปัจจุบัน การศึกษาของวัลลาได้สนับสนุนความก้าวหน้าและพัฒนาการของกลุ่มมนุษยนิยมในสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา, ทำให้เกิดประเด็นทางการเมือง คือทำลายความน่าเชื่อถือของสถาบันศาสนาคริสต์ที่กรุงโรม (Rome) เป็นการเปิดโอกาสให้กลุ่มปฏิรูปศาสนาโดจมตีสำนักวาติกันโดยตรง และวิธีการของวัลลายังส่งเสริมให้การเขียนประวัติศาสตร์ในสมัยปฏิรูปศาสนามีความก้าวหน้า โดยเฉพาะกระบวนการไต่สวน/ตรวจสอบ/ตีความข้อมูลหลักฐาน ซึ่งมีส่วนกำหนดรูปแบบวิธีการศึกษาประวัติศาสตร์ในปัจจุบัน